اشعار

اشعـار سرخ دلـشکـنـش را بیاورید            دم‌نـوحه‌های سیـنه‌زنش را بـیاورید

دارد صدای قـافـله از دور می‌رسد            اسـفـنـد وقـت آمـدنـش را بـیـاوریـد

بعد از کـتـیـبه‌های حـسیـنیه زودتر            سیـنـیِ چـای ریخـتـنـش را بیاورید

دادم لباس مشکی خود را به مادرم            آری بـسـاط دوخـتـنـش را بیـاورید

دلشوره‌های خـواهر او بیـشتر شده            اسـبـاب غـم‌نـداشـتـنـش را بیـاورید

سر نیزه‌های کوفه صدا می زدند تو را:            «ما تشنه‌ایم؛ پس بدنش را بیاورید»

دارد به قـتلگاه چه نزدیک می شود            زینب؛ رباب، پیـرهـنش را بیاورید

حالا رسیده عصر دهم، گفت خواهرش:            امـوال غـارتـیِ تـنـش را بـیـاوریـد

قــافــلـۀ نــور کـجــا مــی‌رود            مـروه پی سعـی صفـا می‌رود

ذبح عظیمی که خدا گفته است            با هـمه هـستی به منـا می‌رود

مـاه بـنـی هـاشـمیـان بی بدیـل            در پـی خـورشـیـد ولا می‌رود

شـبـه نـبـی اکـبـر نــیـکـو لـقـا            بهـر شهادت به رضـا می‌رود

طفل رضیعی که به تاب و تب است            تـشـنــه پـی آب بــقـا مــی‌رود

زینب کبری پی تعـظـیم عشق            روح قـدر بهـر قـضـا می‌رود

زیـنـت سـجـاده و روح نـمـاز            بـهــر تـجــلای دعــا مــی‌رود

همره این قـافـله تا شهر عشق            دست اجـل پـای به پـا می‌رود

گفت چنین طاهر شوریده حال            خـون خـدا سوی خـدا می‌رود

در سکـوت شکـستۀ صحرا            کــاروانـی ز دور شـد پـیـدا

کـاروان عــشــیــرۀ سـادات            کــاروان قــبــیــلــۀ طــاهــا

کـاروان سـلاله های رسـول            کــاروان امـــام عـــاشــورا

کاروان عزیزِ حضرت حق            پـنجـمیـن آفـتـاب اهـل کـسا

دشت در زیر پایشان لرزان            دشت نه! بلکه هفت سقفِ سما

همگی نـور چـشم پیـغـمـبـر            همه مجنون صفت همه لیلا

همه شان لاله روی، چون یوسف            همگی مستجاب، چون عیسی

یـاد تـیـغ و تـرنـج می افـتـد            هر که بیـنـد جـمال آن ها را

یکـطرف روح آیـۀ تطهـیـر            یکطرف معنی "ذوی القربی"

پور زهـرا و ساقـی و اکـبر            در مثل، کعبه و صفا و منـا

این طرف یادگارهای حسن            بـه نـهـایـت مـؤدّب و شـیـدا

عَــلَـم کــاروان بـه هــمـراهِ            مشک، بر دوش حضرت سقا

خیل ناموس حضرت حیدر            همه در پرده های حُجب و حیا

پــرده دار مـخــدّرات حـرم            شـیــر غــرّانِ بـیـشـۀ لـیـلا

باد، اینجا اجـازه مـی‌گـیـرد            پرده را جا به جـا کند حتی

چشم دشمن هزار فرسخ دور            نه ز صورت، که قامت آنها

محـمـلی بـی رکـاب مـی‌آیـد            محملی محترم چو عرشِ خدا

دور تا دور آن بـنـی هـاشـم            پیش رو، پور حضرت زهرا

عِزّ و جاه و شکوه می‌بـیـند            هرکه از راه می‌رسد ایـنجا

تـا کـه گــاهِ نــزول مـی‌آیــد            ناگهان دشت می‌شود غوغا

دیده ها سوی خاک می‌افـتـد            تا که زینب زمین گـذارد پا

ثـانیِ حـیـدر است می‌گـیرد            زیـر بـازوی زینـب کـبـری

زانــوانـی غــیــور مـی‌آیــد            که شـکـوه حـرم کـند معـنـا

چشم بد دور، ناید آن روزی            کـاروان را نظر زنند اعـدا

ناید آن روز که عزیز بتول            در بیـابـان شود تک و تنها

درانتظار تو چـشمم هـمیشه بارانیست            و بی تو حال وهوای دلم چه طوفانیست

بیا که خـیـری از این زنـدگی نمی‌بینم            که لحظه لحظۀ عمرم پُر از پریشانیست

هوای خیمۀ قـلـبم بـدون تو سرد است            بهار؛ پیش دو چشمم شب زمستانیست

ز جاده‌ای که گذرکرده‌ای مسافر عشق            ببین که جای قدومت چقدر نورانیست

درون سیـنـۀ من پُـر ز آه تب دارست            حـدیث غـیبت تو بین سینه زندانیست

 دعـای نـدبـۀ هـر صبح جـمـعـه‌ام آقا            به قـصد آمـدن تو برای مهـمـانـیـست

بیـا که مـاه عـزای شهـیـد بـی‌سـر شد            بـیا ببـار که هنگـام مرثـیه خوانیـست

ماه غم است و می‌كشي از سينه آه را            خـم كـرده است آه غـمـت قـد مـاه را

 صاحـب عـزا تـرين عـزادارهـا بيـا            تا بـر دلـم نگـاه كـني ايـن دو ماه را

سـدّ گـنـاه بـستـه به مـن راه اشـك را            ضامن شو و بگـو كه نبـنـدند راه را

تا انـدكي شبـيه تو بـاشيـم اين دو ماه            بـر تـن نـمــوده‌ايـم لـبـاس ســيــاه را

عمريست دست چادرِ زهراست بر سرم            از من مگـيـر سايۀ اين سر پـنـاه را

گفتم حسين و اشك روي گونه‌ام چكيد            ديـدم كه پاك كرده‌اي از دل گـناه را

آه از دلِ تـو، آه ز چـشمـانِ عـمّه‌ات            چـشـمي كه ديـده واقـعـۀ قـتـلگـاه را

دلـم بـرای دیـدنـت مـذاب شد نـیـامدی            چـقـدر دوری شـما عـذاب شد نیامدی

به شهر وعده دادم که می‎رسی و پیششان            دوبـاره نوکـر شما خـراب شد نیامدی

صدا زدی حسین را صدا زدم حسین را            تمام عمر من پُر از جواب شد نیامدی

شب یتیم مجتبی گذشت و من ندیدمت            چقدر شاخه‎های گل، گلاب شد نیامدی

دوباره شد محرم و رسید صاحب عزا            ببین که مادرت ز گریه آب شد نیامدی

سری بزن به اشک ما بیا که روز بعد از این            نگویمت که روضۀ ربـاب شد نیامدی

عروس فاطمه چرا به زیر برق آفـتاب؟            دوباره روی مادری کباب شد نیامدی

شبـيـه چـشم شما چـشم هاي تـر دارد            كسي كه خاك حسينيه را به سر دارد
تو گريه كردي و شد سرخ چهره فهميدم            كه وقت روضۀ تو اشك هم جگر دارد

خدا به روي من و تو حساب وا كرده            كه گريـه‌اي بكـنيم و حـساب بـردارد
هـواي امشبـمان فـرق می‌کـند انگـار            نشسته مـادري و دست بـر كمر دارد
فـقط به تربتِ ارباب؛ سجده می‌چسبد            هـمـيـشـه سـجـدۀ مـا مـزّۀ دگـر دارد
مـرا حـوالـه نـمودنـد خـاك پـا بـبـرم            هزار شكر كه اين خيمه رفتگر دارد
ميان روضه نشستيم و عاشقي می‌گفت            بخوان دعـاي فـرج را دعا اثر دارد
كـسي كه داغ برادر كـشيـده می‌دانـد            كه روي قــوّت زانـوي او اثـر دارد
چقـدر روضۀ نا گفـته در گـلو داريم            بيا به مجـلسمان روضۀ عـمـو داريم

ای آخـریـن سـلالـۀ زهـــرا تــبـارهـا            ای وارث شکـستـه دل ذوالـفـقـارهـا
بی‌تو چهار فصل دل من خزانی است            چـشـم انـتــظـار آمـدن تـو بــهـارهـا

صدهـا هـزار حـاتـم طـایی گـدایـتـان            هستند ریـزه خـوار شما سفـره دارها
آقای من، خـودم، پـدرم، مـادرم فدات             قـربان خـاک پات، همه جان نثارهـا
وقتی که نیست غیر گنه در بساطمان            جـان می‌دهـیم پـای شـما مـا نـدارها
جمعه به جمعه قلب رئوفت شکسته است            از دست این گدا، نه یک بار، بارها
با هم اگر چه قول و قراری گذاشـتیم            از یـاد بـرده‌ام هـمه قـول و قـرارهـا
یعقوبهای چشم من از دست رفته است            پس کـی تـمام می‌شـود این انتظارها
آقــا فــدای شــال عـــزای مُـحـرّمـت             چشم تو خون شده ز غـم روزگارها
دائـم بـه یـاد عــمـۀ خـود آه می‌کـشی            از ظلم های بی حد آن نــیـزه دارهـا

آقـا مگـر داریم ما، ما یـادمـان نیـست            یـادآوری کـردیـد، امـا یـادمـان نیـست
این روزها ... وقت زیادی که نداریم            گـیـرم که آقا بود حـالا یـادمان نیست!

عــیـبـی نـدارد او بـیـابـان گرد بـاشـد            ما قصـۀ مجـنون و لیـلا یادمان نیست
این جمعه هم حالا نیامد که مهم نیست            ما پهلوی خونین زهـرا یادمان نیست!
تکرار تاریخ از همین بی غیرتی هاست            وقتی طناب و دست مولا یادمان نیست
دسـتــان مـا افـتـاد  از کــار قــنـوتـش            افـتـادن دسـتـان سـقّـا یـادمان نـیـست!
او پـیـر شد از این جوانی کردن ما...            وقتی جوان اربـاً اربـا یادمان نیست!!
یک روضه خوان ما را کمی یاری رساند            هل من معـین شاه تنهـا، یادمان نیست
او مژه هایش ریخت یاد زینب و ما...            شام و اسارت رفتنش را یادمان نیست
تــازه طـلـبــکـاریــم آقــا دیــر کــرده            تـازه طلبکـاریم «آقـا یـادمـان نیست»

در معـرض نـگـاه شـما نـور می‌شـوم            بی نور تو ز محضرتان دور می‌شوم

کم با تو حرف می‌زنم امّا دلم پُر است            از شرمساری است که مهجور می‌شوم

اصلاً به روی من نمیـاری که من بَدَم            وقـتی که بـاز وصلـۀ نـاجـور می‌شوم

بی آبـرویـم و به غـمـت گـریه می‌کنم            آنـگـاه از نـگـاه تـو مـسـرور می‌شـوم

چشمان توست جوشش آب حـیات من            من با تو زنـده می‌شوم و نور می‌شوم

وقتی به سبـک زندگی‌ات زنـدگی کنم            پس با مسیـر بنـدگی‌ات جـور می‌شوم

در پیش پات سـفـرۀ جان پهـن می‌کنم            روزی که در سپاه تو مأمـور می‌شوم

دارم امــیــد روز قـیـامـت بـه اذن تـو            من باز روضه خوان تو محشور می‌شوم

گـاهـی شبـاهـتی به تو پـیـدا کـنـد دلـم            با یک فـرازِ ناحـیـه، مـأجـور می‌شوم

پـس نـدبه می‌کـنم به غـریـبی جـدّ تـو            آنقدر گریه می‌کنم که دگر کور می‌شوم

یا مـنـتـقـم سـپـاه تو تـشـکـیـل می‌شود            من هم در آن به نام تو مشهور می‌شوم

ای واسـط فـیـض دو ســرا آجَـرَکَ‌الله            وی حجّت حق؛ صاحب عزا آجرک‌الله

با نالۀ زهـراست عجین سوز صدایت            هــمــنــالــۀ اُمّ‌الــنّــُجَــبــا آجـــرک‌الله

دریـاب مـرا در غـم سـالار شـهـیـدان            ای مـنــتــقــم خــون خــدا آجــرک‌الله

اذنـی بـده تـا گـریـه‌کـن جـدّ تو بـاشـم            هرجا که شـود روضه بـپـا آجرک‌الله

ما روضه گـرفـتـیـم قـدم‌رنجـه نـمایی            تـا جـلـوه کـنـی بـر دل مـا آجـرک‌الله

ما هرچه که داریم از آن گوشۀ چشم است            تـو روی مـگـردان ز گــدا آجـرک‌الله

راضی به رضای تو شدن خیر و فلاح است            کی می‌شوی از شیعه رضا؟ آجرک‌الله

با اشک بشوئیم دل از زنگ معـاصی            بــاشــیــم ســرِ خــوان ولا آجــرک‌الله

ای بـانـی هـرسـالـۀ روضـه مـددی تا            در روضـه بـیـابـیـم تـو را آجـرک‌الله

بر عـاشـق جـامـانـدۀ ارباب عـطا کن            یـک تــذکـرۀ کــرب و بـلا آجـرک‌الله

جـانـا به دل خـستـۀ مـا هـم نـظـری کن           یک شب تو از این کوچۀ ویران گذری کن

این کوچۀ ظلمت زده از نـور فراریست           ای مـاه بـیـا و شب دل را سـحـری کـن

جــانــا تـو کـجـا و مـن آلــوده ولــیـکـن           چون گل به بر خار شبی را سپـری کن

چون لاله ز هجران تو خونین جگرم من           رحمی تو بر این ماتم خونین جگری کن

از راه رسـیـده سـت مــه جــدّ غـریـبـت           یک شب به عزایش تو بیا نوحه گری کن

یک شب تو بخوان از غم انگشت بریده           یک شب تو بخوان از غم آن جسم دریده

خـشـكـی چـشم پـشـیـمان مـرا دریابید            به غـبـاری سـر مـژگـان مرا دریـابید

من اویـسـم ز قـرن آمـدم آقـایـم نیست            چـشـمـهـای تر حـیـران مرا دریـابـیـد

كاش می‌دیدم و با گریه كـنان می‌گفتم            حـال آقــای پــریـشـانِ مـرا دریــابـیـد

می‌زنم سینه به پایِ غمتان تا یك روز            سـیـنـۀ خـسـتـۀ سـوزان مـرا دریـابـید

كاش در روضه فقط جان بسپارم پیشت            كاش در كرب و بلا جان مرا دریابید

گریـۀ مـادرِ تو می‌رسـد از روضۀ ما            دست ها، چـاك گـریـبـان مرا دریـابیـد

مادرت باز به سر می زند و می‌گـوید            پـسـر تـشنـه و عـریـان مـرا دریـابـید

عمّۀ كوچكِ تو داشت به زینب می‌گفت            زخـم هـای لب مـهـمـان مـرا دریـابـید

امیـن حـضرت یـکـتـا چـرا نـمی‌آیی            چـراغ دیــدۀ زهــرا چـرا نـمـی‌آیـی

پیمبر است که با گریۀ هر سحر گوید            اَلا سُــلالــۀ طـاهــا چــرا نـمـی‌آیــی

علی به ناله صدا می زنـد بـیا مهـدی            صـفـای خـانـۀ مـولا چـرا نـمـی‌آیـی

حسن هنوز هم از کوچه‌ای تُرا خواند            غـریب کـوچـۀ غـمـها چرا نمی‌آیـی

حسین منتظرِ منتـقـم به گـودال است            امـیـد زیـنـب کـبـری چـرا نـمی‌آیـی

تو ریسمانِ اسارت ز دست عمه بگیر            امـیــر قـافـلـه، جـانـا چـرا نـمی‌آیـی

هـنـوز پـاسـخ این درد را نـمی‌دانـیم            که اهـل بیت و تـماشا! چـرا نمی‌آیی

بـیـا که آه یـتـیــمـان کـربـلا گـویـند:            جـواب خـون دل مـا چـرا نـمـی‌آیـی

به آن یتیم که اشکش ز ترس بند آمد            پـنـاه هــر دل تـنـهـا چـرا نـمـی‌آیـی

بخـونِ دیـدۀ عطشان کـربلا بر گـرد            دوای غــصـۀ سـقـّـا چـرا نـمـی‌آیـی

به استخوان شکسته، به سیـنۀ خسته            که با لـگـد شده امضـا چـرا نمی‌آیی

قـسم بخـون بنا حق چکـیده از نـیـزه            امـیــد سـیّــد بـطـحـا چـرا نـمـی‌آیـی

چه قرنها که به غربت گذشته در غربت            مـقـیـم خـیـمـۀ صحـرا چـرا نمی‌آیی

تویی که صاحب عزای عزیز زهرایی            سـفـیـر مـاتـم عـظـمـا چرا نـمی‌آیـی

هنوز منتظرت مانده سیزده معصوم

هنوز منـتظـرت خـونِ دیـدۀ مظلـوم

عمریست تشنه کام تو هستیم و آب نیست            عـمریست بیـقرار نشستیم و تاب نیست

عمریست در نـبـود تو هـمـسایـۀ شبـیـم            در آسـمـان هـیـچ دلـی آفــتـاب نـیـسـت

سرشار از محبت و از مهـربـانی است            در عالم حضور تو حرف عذاب نیست

می‌جویمت به خواب و نفـهمیده‌ام هنوز            در چشم های منتظران تو خواب نیست

بایـد خـودت برای ظـهـورت دعـا کنی            در دست ما دعای فرج مستجاب نیست

ما گـوشـمـان نـمی‌شـنـود پـاسـخ تو را            ورنه سـلام های کسی بی جـواب نیست

ای مـرد انـتـقـام! زمـانـی که می‌رسـی            دیگر بـقـیـع مثـل گـذشته خـراب نیست

بهـتـر بمیـرد آنکه دلـش بین روضه ها            از داغ خـشکی لب جـدّت کـباب نیست

حالا که حـرف تشنـگـی آمد، مصبـیتی            بالاتـر از مصیـبت طـفـل ربـاب نیست

می‌شود هر روز اشكم در عزایت بیشتر           سوختم از روضه‌ات، از های هایت بیشتر

 می‌روم دنبـالت امّا از حـرم هـای شـما           می‌رود تـا كـربـلایـت، ردِّ پـایت بیـشتر

از عبادت هم مهمتر این اطاعت كردن است           می‌دهم سر را ولی، دل را برایت بیشتر

می‌زنم بر سیـنـه شاید كه شبـیـهِ تو شوم           می‌نشیند بر كـبـودی، بوسه هایت بیشتر

دستگاهِ لاف بـسـیـار است امّـا مَـرد كـو           غیـرتم من را نگه دارد، به پایـت بیشتر

تا كه می‌اُفتی به یادِ مشك و دست و علقمه           بـاز می‌گـیـرد دلت، امّا صـدایت بیـشتر

تا كه می‌آیـد رَجـزهای عـمویت بر لـبـم           می شود سهمِ من از، دستِ دعایت بیشتر

تو هم از ایل و تبارت خوش قد و بالاتری           رفته آری بر عمویت، شانه هایت بیشتر

شام هایِ قبل، شاید، حتماً امشب می‌رسی           می‌رسد از هر شبی، عِطرِ عبایت بیشتر

گم کرده دل طـریق رسیدن به یـار را            بـایـد سپـرد دسـت خـود یــار کـار را

افـتـاده‌ام ز چـشم تو یـا رفـتـه‌ام ز یـاد            یـکـدم تـفــقّـدی، بـنـگـر حـال زار را

ای ترجمان عزّت حـقّ، منجـی زمان            ای معنی حیـات طیّبه این روزگار را

کی میرسی که فصل غم از یادها رود            دل منتـظـر بـه ره کـه ببـیـند بهـار را

من بی هـوای عـشق تو بربـاد می‌شوم            براین خزان زده برسان برگ وبار را

ما را مدینه همره خود بَر به سوی یاس            بـرعـاشقان خستـه نشـان ده مـزار را

هر جا که ذکر روضۀ عـباس می‌شود            می‌آوری به مجلسش دلِ بر غم دچار را

چون میثمم هماره دم ازعـشق می‌زنم            عمریست می کشم بـه سرِشانه دار را

بـرای شـانـۀ اُفــتـاده‌ام پَــری بـدهــیـد            دلِ شـكـسـتـۀ ما را به دلبـری بـدهـیـد

محـبـتـی بكـنـیـد و مـرا حـرم بـبـریـد            نـشـان راه به چـشـم كـبـوتـری بدهـید

كجاست خیمۀ سبزت؟ مسافرم برگرد            بـرای دركِ شـما كـاش بـاوری بدهـید

شنیده‌ایم كه شب پای روضه ها هستی            برای آنکـه بـنـالـیـم حـنجـری بـدهـیـد

چـقـدر مثـل شـمـا می‌شـویـم با گـریـه            به چشم ما هم از آن مهر مادری بدهید

برای شور گرفتن بهشت هم تنگ است            چه می‌شود كه به ما جای بهتری بدهید

نـمی‌رود به خـدا جـای دور جـان شما            اگر بـراتِ حـرم را به نـوكـری بدهید

نیـستـی و بر لبـم انـگـیـزۀ لبخـنـد نیست          جز به دامان غمت دستم به جایی بند نیست

طالعم با غم گره خورده، گره را باز کن          حتم دارم که دلت راضی به این پیوند نیست

روز مرگم باد روزی که بفهـمم قلب تو          ذرّه‌ای از این مَنِ پُر مُدّعا خُرسند نیست

خوب می‌دانم وبال گردنت هستم؛ ببخش          بهترین بابای دنیای حقش این فرزند نیست

من به حق عمه‌ات سوگند خوردم، پس بیا          خوب می‌دانم که بالاتر از این سوگند نیست

کاش حرفی از اسارت، قتل یا غارت نبود          کاش می‌گفتی مقاتل آنچه می‌گویند نیست

تا که باشد جگری پای توفریادی هست           ما خـرابـیـم ولی مـجـلـسِ آبـادی هـست

ســردیِ دوریِ تـو گــرم شـود مـی‌آیـی           به زمستان بنـویـسید که مُـردادی هست

گـیرم از یـادِ همه رفـتـه‌ای اما سـوگـنـد           سالها پیـشِ تو از گـریـۀ ما یـادی هست

کــربــلا هـایِ مــرا داد امــامِ هــشــتــم           کـربلا هست اگر پنجـره فـولادی هست

سیـنه‌ات سوخـته و سینۀ ما هست کـبود           می‌شود مثل تو هر کَس که در این وادی هست

گـوشۀ چـشم شـما زخـم شد و می‌گِـریی           تا بـدانـیـم همه حـضرتِ سجـادی هست

مادرت در وسطِ روضه تان خورد زمین           تا که گفتند در این قـافله نـوزادی هست

نـام زیـنب به لبـت می‌رسـد و می‌میـرم           حرف ناموس شما هست اگر دادی هست